توجه: این مطلب حاوی اسپویلر است و داستان را لو می دهد.

پیش زمینه

روند نزولی TWD از ابتدای فصل ششم شروع شد و همچنان ادامه یافته است. انتهای فصل پنجم این سریال مسلماً نقطه ی اوج آن بود اما برخلاف انتظار، این مجموعه ی تلویزیونیِ سابقاً پرطرفدار و خون خشک کن، اکنون به یکی از سریال های معمولی ، پیش پا افتاده و سرشار از کلیشه مبدل شده که دیگر مثل سابق هیچکس انتظار فصل بعدی آن را نمی کشد و اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، فصل نهم آخرین فصل این سریال خواهد بود.

خداحافظی در اوج؟

گاهاً بعضی از آثار هنری باید در اوج خداحافظی کنند، زیرا انتظار بیننده ها به شکل مداوم بالا می رود و ایده آل نگه داشتن اثر به موازات راضی نگه داشتن بیننده کار بسیار سختی است که در اغلب پروژه ها منتهی به شکست شده است. به عنوان مثال؛ سریال خاطرات یک خون آشام تا سه فصل ابتدایی خیلی جذاب بود، اما از آن به بعد، بینندگان تنها می خواستند ببیند آخرش چه می شود و این یعنی شکست. حتی سریال فرار از زندان به چنین سرنوشتی دچار شد و با تولید فصل پنجم آن، عملاً تمام خاطرات خوب از اذهان طرفداران خارج شد. حقیقتاً فصل پنجم سریال پایتخت از فصل پنجم فرار از زندان جذاب تر بود. و بدون تعارف، واکینگ دِد هم به همین سرنوشت دچار شد و همه فقط منتظرند ببینند آخرش چگونه تمام می شود. امیدوارم آقای کرکمن و دست اندرکاران شبکه ی AMC این بلا را سرِ اسپین آفِ اخیراً جذاب شده ی Fear The Walking Dead نیاورند و آن را در اوج خاتمه بخشند.

چه شد که چنین شد؟

مانور دادن روی نیگان از اواسط فصل پنجم واکینگ دِد و نشان دادن یک صورت شیطانی از او هنگام کشتن دو نفر از اصلی ترین شخصیت های سریال، غول بزرگی برای مخاطب تداعی کرد و همگان به این باور رسیدند که در فصل های آینده شاهد بهترین مجموعه ی تلویزیونی قرن بیست و یکم خواهند بود. از طرفی ریک و دار و دسته اش ضعیف شده بودند و انتظار ها بر این بود که شاید اتفاق متفاوت تری را شاهد باشیم. اما به دلیل عدم تغذیه شدن شخصیت ها با یک فیلمنامه ی خوب و قوی ، این سریال مهیج به سراشیبی افتاد و یک سقوط با سر برای آن اتفاق افتاد.

پنیر پیتزا با عصاره ی دیازپام

اپیزودهای اول تا پانزدهم فصل هشتم TWD خواب آور ترین اپیوزدهای تمام سریال هایی بود که به عمرم دیدم. داستان آنقدر بیخود و بی جهت کِش آمد که روی هرچی پنیر پیتزا را کم کرده بود و کلی داروی خواب آور مانند زناکس و دیازپام هنگام تماشای قسمت ها به بیننده القا می شد. با اینکه قسمت شانزدهم خیلی خوب و جذاب بود، اما به واقع می شد آن را به خوردِ فصل هفتم داد و در فصل هشتم به موضوع دیگری پرداخته می شد که اینطور نشد و شبکه ی AMC کلی خرج روی دست بیت المالِ آمریکای جهانخوار گذاشت و این فصل را نیز ساخت و به اتمام رساند.

در نهایت

در مجموع واکینگ دِد در این سه سال اخیر به دل مردم ننشسته و مخاطبانش با ریزش فراوانی روبرو بودند. حالا چشم امید همه به Fear TWD است تا شاید بتواند کم کاری های برادر بزرگترش را جبران کند. ضمن اینکه با ورود شخصیت مورگان جیمز به Fear ممکن است شاهد اتفاقات تازه ای در آن سریال نیز باشیم (امیدواریم مانند اتفاق حضور نیگان نباشد!) و چه بسا AMC برای پایان دادن این دو سریال، چند سال بعد تمام شخصیت های این دو مجموعه را گرد هم آورند تا با یکدیگر به سوی سرنوشت خودشان بروند. سرنوشتی که یا پایان دنیا خواهد بود، یا رستگاری.

منتظر نظرات شما پیرامون سریال های Walking Dead و Fear TWD هستیم.