توضیح: سعی شده در این لیست، فیلم‌های تولیده شده از سال 1990 تاکنون مد نظر قرار گیرد.همچنین ما تمام فیلم‌ها را ندیده‌ایم که بتوانیم ادعا کنیم قضاوت‌مان کاملاً صحیح و عاری از اشکال است. صرفاً نظر خودمان را اعلام کرده‌ایم و ترجیح دادیم تنها 20 فیلم را برگزینیم. همچنین قسمت اول این پست که فیلم‌های از 20 تا 11 را در بر می‌گیرد، فاقد شماره است ولی قسمت دوم که 10 فیلم بد فانتزی را معرفی می‌کند، به ترتیب از 10 تا 1 شماره‌بندی شده‌اند.

Transformers: The Last Knight

تغییر شکل دهندگان: آخرین شوالیه

IMDB: 5.2/10

بزرگ‌ترین مشکل فیلم‌های ترسنفورمرز این است که در عین حال که در ژانر کودکانه ساخته نشده ولی تنها برای کودکان، آن هم فقط پسران و نه دختران، جذاب است. شاید بتوان به اولین فیلم این مجموعه امتیاز مثبت داد ولی دنباله‌های آن سیری نزولی را طی کردند و یکی از یکی کسل کننده‌تر شدند.

تاریخ انتشار: ژوئن 2017

کارگردان: Michael Bay

Elektra

الکترا

IMDB: 4.8/10

فیلمی که از روی یکی از شخصیت‌های معروف کمیکی (الکترا معشوقه‌ی daredevil؛ زنی انتقام‌جو و جذاب با لباس قرمز) ساخته شد و نزدیک بود این شخصیت را در نزد مخاطبین به صورت کامل نابود کند ولی خوشبختانه در فصل دوم سریال Daredevil الکترایی را دیدیم که خاطرات منفی این فیلم را پاک کرد و حیثیت را به این قهرمان خاکستری برگردانید.

از ویژگی‌های منفی فیلم، می‌توان به کارگردانی ضعیف، داستان خطی و غیر جذاب و انتخاب نامناسب بازیگران به خصوص Jennifer Garner اشاره کرد که به هیچ عنوان در ایفای این نقش موفق نبود. نه چهره‌اش به الکترا میخورد نه میمیک صورت و شخصیت‌پردازی‌اش.

تاریخ انتشار: ژانویه 2005

کارگردان: Rob Bowman

Spider-Man 3

مرد عنکبوتی 3

IMDB: 6.2/10

همان قدر که سه‌گانه‌ی بتمن نولان جذاب بود، سه‌گانه‌ی مرد عنکبوتی Sam Raimi خشک و افتضاح بود؛ برای مثال به این نکته توجه کنید که شخصیت اصلی این سه‌گانه در اولین قسمت مرد عنکبوتی 27 سال داشت و نقش یک پسر دبیرستانی را بازی می‌کرد!! بازیگری که نه جذبه داشت، نه شوخ‌طبع بود، نه خوب بازی می‌کرد و هیکلی مانند پسرهای قبل از سن بلوغ داشت!! بعدها دو نسخه‌ی دیگر از مرد عنکبوتی را دیدیم که یکی قدبلند و جدی بود و دیگری بسیار پرحرف، وراج و بامزه بود. هر دوی این نسخه‌ها از پیترپارکرِ سم ریمی موفق‌تر بودند. دیگر از بازی‌های مصنوعی پیتر و مری چیزی نمی‌گوییم که افتضاح سه‌گانه‌ی ریمی را تکمیل کردند.

تاریخ انتشار: می 2007

کارگردان: Sam Raimi

Percy Jackson: Sea of Monsters

پرسی جکسون: دریای هیولاها

IMDB: 5.9/10

این فیلم که ادامه‌ی فیلم پرسی جکسون: دزد آذرخش است، از نظر کیفی دقیقاً در همان سطح بود. کتاب‌های این مجموعه که فیلم‌ها بر اساس آن ساخته شده‌اند، کتاب‌هایی متوسط هستند که نه درخشان بوده و نه افتضاح از آب در آمده‌اند. ولی در مورد دو فیلم پرسی جکسون شاید بتوان واژه‌ی افتضاح را توصیف مناسبی دانست. بهتر است بعضی کتاب‌ها صرفاً همان کتاب باقی بمانند و در پرده‌ی سینما به نمایش درنیایند. این حرف در مورد بسیاری از کتاب‌ها مانند همین پرسی جکسون و حتی مجموعه کتاب‌های گرگ و میش صادق است. حتی حضور بازیگران مطرح و موفقی مانند Pierce Brosnan یا Uma Thurman نیز نتوانست به فیلم‌های پرسی جکسون کمک کند.

تاریخ انتشار: آگست 2013

کارگردان: Chris Columbus

The Last Airbender

آخرین باد-افزار

IMDB: 4.2/10

پیشترها یک سریال کارتونی بسیار موفق از حماسه‌ی آواتار: آخرین باد-افزار ساخته شده که همه چیز داشت؛ طنز، اکشن، درام، غافلگیری، شخصیت‌پردازی‌های عالی، داستان جذاب. ولی فیلمی که سال 2010 از روی این داستان ساخته شد، فاجعه‌ای تکرار نشدنی بود. هیچ ویژگی مثبتی در کارگردانی، بازیگردانی و فیلمنامه‌ی خود نداشت. اگر با دیدن این فیلم ناامید شده‌اید، به شما توصیه می‌کنم که حتماً کارتونش را ببینید تا مزه‌ی بد فیلم را بشورد و ببرد! عملاً این فیلم توانست تمام جذابیت‌های داستان و کارتون آواتار را دور بریزد و طرفدارانش را به مرز افسردگی فلسفی بکشاند.

تاریخ انتشار: جولای 2010

کارگردان: M. Night Shyamalan

Suicide squad

جوخه‌ی انتحاری

IMDB: 6.2/10

چگونه می‌توان داستان‌هایی جذاب، پر طرفدار و پر از شخصیت‌های مطرح و محبوب را با وجود خیل عظیمی از ستارگان، تبدیل به یک فیلم ضعیف کرد؟ از Zack Snyder بپرسید!! او استادِ بلامنازع این کار است! هرگاه در تهیه‌ی فیلمی نام او را دیدید، مستحب اکید است که قید تماشای آن فیلم را بزنید! چه تهیه‌کننده باشد، چه کارگردان، چه هر نقش دیگری در فیلم داشته باشد. حتی می‌شد در این پست، فیلم  Batman v Superman: Dawn of Justice را هم قرار داد که ما فیلم جوخه‌ی انتحاری را به عنوان نماینده‌ی مجموعه فیلم‌های لیگ عدالت انتخاب کردیم.

از دردناک‌ترین ویژگی‌های فیلم، می‌توان به شخصیت جادوگر اشاره کرد که بازیگر بی‌استعدادی مانند Cara Delevingne سپرده شد. برای مثال من نفهمیدم و شاید هم هرگز نخواهم فهمید که چرا این شخصیت در اواخر فیلم و هنگام دریافت انرژی باید در مقابل صفحه، رقص عربی کند!! یک کار بسیار کلیشه‌ای و خنک که ما را به یاد رقص‌های زندانیان و برده‌های شائو کان در بازی‌های مورتال کمبت می‌اندازد!! فیلم “جوخه‌ی انتحاری” به خوبی توانست استعداد و هنر بازیگرانی مانند Will Smith و Jared Leto را تلف کند. و این کار، کار هرکسی نیست. باور کنید! البته بازی درخشان Margot Robbie در نقش هارلی کویین را نباید فراموش کرد که از معدود نکات مثبت فیلم بود.

تاریخ انتشار: آگست 2016

کارگردان: David Ayer

Ted 2

تد 2

IMDB: 6.3/10

به نظر می‌رسد که Seth MacFarlane از آن دست افرادی است که در خوردن شام پرخوری می‌کنند و به همین علت خواب‌های آشفته، بی معنی و مبتذلی می‌بیند. ولی یک فرق با بقیه دارد و آن هم این است که بر خلاف بقیه‌ی افراد نه تنها از گفتن این خواب‌ها شرم نمی‌کند، بلکه آن‌ها را در قالب فیلم‌های جدید به نمایش عمومی درمی‌آورد!! به راستی هدف از ساخت فیلم‌هایی مانند تدی چیست؟ چه پیامی دارند؟ چه جذابیتی دارند؟ چه نکته‌ای دارند؟ فیلم‌های تدی، که شوربختانه ساخت نسخه‌های جدیدش متوقف نمی‌شود، مناسب هیچ سن، جنسیت و ملیتی نیست! شاید لوس‌ترین و مبتذل‌ترین فیلم-فارسی‌های تاریخ سینمای ایران نیز به گرد پای این فیلم نرسند. آیا او رقیب سرسخت Zack Snyder برای خراب کردن حس و حال سینما دوستان است؟

تاریخ انتشار: ژوئن 2015

کارگردان: Seth MacFarlane

Seventh Son

هفتمین پسر

IMDB: 5.5/10

این فیلم، فیلم افتضاحی نیست. ولی فاقد هر گونه جذابیت خاص برای مشغول کردن بیننده است. بازیگران مطرح و خوبی دارد، طرح داستانی خوبی دارد ولی نتوانسته از این دو ویژگی مثبت به خوبی استفاده کند. فیلم به گونه‌ای ساخته شده که مخاطب نه علاقه‌مند و نه کنجکاو می‌شود که شخصیت‌های اصلی فیلم چه سرنوشتی در انتها خواهند داشت. این فیلم را به نمایندگی از فیلم‌های مشابه انتخاب کرده‌ایم. فیلم‌های تاریخی-فانتزی-اکشنی که می‌توانستند موفق باشند ولی نشدند. فیلم‌های نیکولاس کیج مثال خوبی برای این دسته از فیلم‌ها هستند.

تاریخ انتشار: فوریه 2015

کارگردان: Sergei Bodrov

Sucker Punch

مشت ناگهانی

IMDB: 6.1/10

این فیلم نیز مانند فیلم تد به نطر می‌رسد حاصل یک خواب بد باشد؛ ولی خوابی که یک پسربچه یا دختر بچه پس از ساعت‌ها انجام بازی‌های کامپیوتری اکشن دیده است! هر دقیقه مشاهده‌ی این فیلم، دقیقاً مانند فیلم تد، برای بیننده دردناک بوده و حتی ممکن است موی وی را سپید کند!! یک شاهکار دیگر از استاد Zack Snyder!!

البته Emily Browning توانست بعدها در سریال American Gods تا حدی این افتضاح خود را جبران و دین خود را به سینمای فانتزی ادا کند.

تاریخ انتشار: مارچ 2011

کارگردان: Zack Snyder

Resident Evil: Retribution

رزیدنت اویل: تلافی

IMDB: 5.4/10

فیلمی که به نمایندگی از مجموعه فیلم‌های رزیدنت اویل انتخاب شده است. اساساً فیلم‌های رزیدنت اویل، بر خلاف انیمیشن‌ها و بازی‌های کامپیوتری‌اش، بسیار ضعیف ظاهر شده‌اند. بزرگ‌ترین دلیل این ناکامی هم حضور Milla Jovovich به عنوان شخصیت اصلی در تمام فیلم‌های این مجموعه است که به علت آن که همسر کارگردان است، شخصیت آلیس را بازی می‌کند که تمام قدرت‌ها، مهارت‌ها و جذابیت‌های تمام شخصیت‌های تمام بازی‌های اویل را به صورت یک‌جا و در یک پکیج منحصر به فرد، به تنهایی با خود دارد!!! اگر بازی‌ها و فیلم‌های اویل را کامل دیده باشید، متوجه منظورم می‌شوید.

از دیگر ویژگی‌های منفی فیلم می‌توان به Adaی چاق و همچنین Leon زشت و هیز اشاره کرد که با هنر عوامل این فیلم، دو تن از محبوب‌ترین شخصیت‌های تاریخ رزیدنت اویل تخریب شدند!

تاریخ انتشار: سپتامبر 2012

کارگردان: Paul W.S. Anderson

این نقد را بر پایه‌ی طنز می‌نویسم تا شاید کسانی که از خود فیلم لذت نبردند ، از خواندن نقدش خوششان بیاید.

همان بیست دقیقه‌ی ابتدایی فیلم را که دیدم ، میل به دیدن ادامه‌ی آن در من به عدد صفر رسید! اما با خودم گفتم که برای نوشتن نقد ، تا آخر فیلم را باید ببینم تا نقد خوبی بنویسم. پس نشستم و دو ساعت باقی‌مانده را نیز به تماشای این اثر نشستم و همان موقع بود که میل نوشتن یک نقد درست و حسابی در من دوباره به عدد صفر رسید! علت اینکه مطلب تحلیلی‌ام درمورد این فیلم را اینقدر دیر می‌نویسم ، این است که طی این هفته‌ها سعی می‌کردم خودم را مجاب کنم که حداقل بتوانم مطلبی مختصر و مفید بنویسم تا حداقل مردم راغب باشند که آن را بخوانند. پس نوشتم!

 پ.ن : تا به حال برای هیچ فیلمی چنین نقد کوبنده و نیشداری ننوشته بودم! پیشاپیش معذرت.

آش شلم‌شوربایی که کارگردان این فیلم به خورد مردم داد ، یکی از بی‌مزه‌ترین ، کم‌نمک‌ترین و پرمخلفات‌ترین آش‌ها بود. مثلاً فکر کنید یک رستوران خیلی تبلیغ فلان غذایش را می‌کند و شما یک بار به آنجا می‌روید تا طعم آن غذا را بچشید. اما در عوض می‌بینید که گارسون جلوی شما غذایی گذاشته حتی موجودات همه‌چیز خوار را نیز به پیف‌پیف کردن وا می‌دارد. حتماً پیش خود می‌گویید که منِ نویسنده از همان اول موضع کوبنده‌ای درباره‌ی این فیلم گرفته‌ام؛ درست حدس زدید! با تمام احترامی که برای دی.سی و طرفدارانش قائلم باید به صراحت بگویم : این چی بود آخه؟ توی کباب کوبیده‌ی شما به جای گوشت‌ ، سویا و سنگدان چرخ‌کرده بود!

اما پیغامی که برای عموهای دست‌اندرکار کمپانی D.C دارم به شرح زیر است (و امیدوارم صدای بنده از طرف جمع کثیری از معترضانی که به شعورشان لطمه خورده به گوش این عموها برسد. غرامت نخواستیم!)

1. عموهای محترم ، نظر به اینکه قدمت کمیک Suicide Squad به پنجاه سال پیش باز می‌گردد و ذهنیتی که پنجاه سال پیش درمورد قاتلین و افراد شرور وجود داشته با ذهنیتی که اکنون وجود دارد زمین تا آسمان فرق می‌کند. پس انتظار نداشته باشید اینکه کاراکتر خوشگلتان یک سند امنیتی مهم را ظرف ایکی ثانیه از ایران کش رفته و نزد اربابانش بیاورد خیلی به مخاطب فیلمتان هیجان تزریق کند. (خب که چی مثلاً؟) یا مثلاً فلوید لایتون ملقب به دِدشات که نقش آن را ویل اسمیت برعهده دارد (در مورد انتخاب ویل اسمیت برای بازی در این نقش بحث های زیادی دارم اما فقط به این جمله بسنده می‌کنم : ناامیدم کردی ، دیگه نبینمت ، مرسی اَه!) ویژگی‌های بسیار کلیشه‌ای‌ای دارد که تنها قادر است یک کودک 8 ساله را به وجد بیاورد. “نفر اول بین قاتلان تحت تعقیب دنیا و خطرناک از فاصله‌ی چهار کیلومتری؟” آدم یاد کل‌کل‌هایی که رپرهای زیرزمینی باهم دارند می‌افتد! بگذریم!

2. لزوم وارد کردن کاراکترهایی چون ، بتمن ، فلش ، جوکر (اورجینال) در این فیلم چه بود؟ این کار مصداق اسکی رفتن روی آثار دیگران بود. پیرو همین موضوع ، معاون مدیرکل امور اجرایی دفتر فرهنگی کمپانی مارول در پیامی یک خطی خطاب به عموهای D.C ، خاطرنشان کرد : «از نردبان‌های یکدیگر بالا نرویم.» وی سپس در محفلی دوستانه‌تر فرمود : «یارو مثلاً خواسته بگه آره ما هم بلدیم آثارمون رو تلفیق کنیم و به هم ربط بدیم؟ انجام ندادم.» حق دارد بنده‌ی خدا. مارول 12 سال اتاق فکر تشکیل داد تا بتواند آثاری همچون دِردویل ، جسیکا جونز ، آیرون من و… را به هم ربط بدهد ، آن وقت این عموها می‌خواهند ره یک شبه را صد ساله بروند؟ یا بالعکس؟! از اتاق فرمان اشاره می‌کنن اون مسئول مارول تماس گرفته و دوباره گفته : «انجام ندادم.»

3. می‌دانم که نقش جوکر (بدلی) در این فیلم اجتناب ناپذیر بوده و انصافاً “جرد لتو” نقشش را بد بازی نکرده ، اما وجود این جوکر، آیا وجود جوکر افسانه‌ای را کمی زیر سؤال نبرد؟ ضمن این که باید از گریمور این کاراکتر نیز قدردانی ویژه‌ای داشته باشیم که همانند گریمور سریال “کیمیا” هیچ خلاقیتی از خود نشان نداد و تنها به یک رژ لب و حومه و کاشتن چمن‌های استادیوم غدیر اهواز روی کله‌ی لتو بسنده کرد. ضمن اینکه کارگردان و تدوینگر محترم نقش جوکر(فرعی) را صد و هشتاد و پنج درجه تغییر داد. و اگر قبل از تماشای فیلم کامل، تریلر فیلم را دیده باشید ، درمی‌یابید که هزاران تفاوت میان پیش‌نمایش و فیلم (از حیث سکانس‌ها ، پلان‌ها ، دیالوگ‌ها و…) وجود دارد. به قدری تدوین این فیلم ضعیف بود و کارگردان سردرگم که بعد از تماشای تریلر که یک کلوز آپ چند ثانیه ای از صورت جرد لتو گرفت، به خودم گفتم که “هیث لدجر آسوده بخواب، جرد لتو جانشین خوبیست”؛ اما حتی تدوین بد با کات های سریع و نشان دادن یک ثانیه ای صورت جوکر، زهر بازی خوب بازیگرمان را گرفت. برای درک این مطلب پیشنهاد می دهم یک بار همین سکانس را از فیلم و بار دیگر داخل تریلر تماشا کنید تا به اوج فاجعه پی ببرید. جوکرِ تریلر واقعاً جوکر است، اما جوکر داخل فیلم ادای جوکر بودن را درمی آورد، در حدی که جنون واقعی را در تریلر می توانید به راحتی در چشمان “لتو” تماشا کنید، اما چشمان داخل فیلم جز خستگی مکرر تکرار فیلم برداری و نارضایتی موردی داخل خود جای نداده. (بله، بعد از فاجعه “بتمن مقابل سوپرمن” سران D.C تصمیم به فیلم برداری مجدد فیلم گرفتند تا نشان دهند بتمنشان آن قدر ها نیز بد نیست، بلکه جوخه خودکشی می آید تا جایزه بدترین فیلم ابر قهرمانی سال را از سوپرمن بدزدد!)

4. نقطه‌ی قوت این فیلم را می‌توان نقش‌آفرینی شخصیت “هارلی کوئین” پنداشت و اگر این بازیگر توانمند (که عموی های D.C بیشتر از حیث جنبه‌های جنسی و جنگولک‌بازی های دختران دبیرستانی از او بازی گرفتند) در این فیلم حضور نداشت ، مطمئناً 90% بینندگان اهل آمریکای جهان‌خوار سینماها را ترک می‌کردند و من و شمایی که آن را از سایت‌هایی چون فردا دانلود و یا ایران‌فیلم دانلود کردیم ، با گفتن جمله‌ی “حیف این همه حجمی که هدر رفت” یک Shift+Delete حرامش می‌کردیم. کوئینی که “مارگوت رابی” هر چقدر تلاشش را می کرد، داستان بد اجازه نمی داد زوج واقعی جوکر (هیث لدجر) را به ما نشان دهد. نهایت چند جیغ و داد و دختر فراری بودن و راه رفتن روی مخ افراد دیگر گروه، اوج هنرمندی بود که نویسنده برای این بازیگر در نظر گرفته بود.

5. این فیلم پنتاگون را زیر سؤال برد و تعجب می‌کنم که چرا طرفداران این سازمان بزرگ و خطرناک با بنرهای “مرگ بر صدا و سیمای آمریکا” جلوی سینماها اعتراض نکردند و جلوی اکرانش را نگرفتند. اگر بنده جای رئیس پنتاگون بودم، کارگردان این فیلم را در زندان فاکس ریوِر حبس می‌کردم تا تئودور بگ‌ول (عمو تی – بگ) حسابش را کف دستش بگذارد. آخر کدام عقل سلیمی می‌پذیرد که سازمان به آن مهیبی برای یک عملیات زپرتی دست به دامن چهارتا روانی آدمکش شود؟ اوباما حق داشت استعفا بدهد. :)))

6. آش شعله قلم کار را نوش جان کرده اید؟؟ اگر پاسخ مثبت است، پس حتماً می دانید داخل این غذا از جان آدمیزاد گرفته تا شیر مرغ موجود است. حکایت “جوخه خودکشی” نیز مانند این آش است، علاوه بر این که بتمن و فلش و سایر دوستان را می بینیم، حتی کاراکترهای ضروری داخل فیلم هم به همین اندازه بی ربط هستند و داستانشان سر و تهی ندارد؛ “کاتانا” را در نظر بگیرید، چه لزومی دارد یک کات کوتاه از این بانوی جنگ جو به ما نشان داده شود که قاتل شوهرش را می کشد و همراه بقیه به جنگ می رود؟؟ اگر نیت نمایش فلش بک را داشتند، باید مثل فلش بک های هارلی کوئین ما را جان به لب می کردند. “اسلیپنات” هم که حکم تخم مرغ گندیده این آش را داشت، پر زد و خوردترین سکانسش زدن یک زن بود و برای منفجر کردن سرش او را وارد فیلم کردند (عجب استفاده ابزاری!) “بومرنگ” محترم هم مثل دلقک های هر فیلمیست که گاه و بی گاه می آید تا بیننده را از کسالت فیلم خارج کند، اما دلیل اصلی این کسالت ها کسی نیست جز خودش. حال فیلم را بدون این سه شخصیتی که گفتم تصور کنید، بدون شک نه موردی از نمایش کم می شود، نه کک کسی می گزد، برعکس، شاید کلاس فیلم نیز کمی بالاتر می رفت، اما چه کند D.C که از روی دست مارول می سازد و خبر ندارد مارول بعد از سه چهار فیلم مستقل برای هر شخصیتش تصمیم می گیرد آن ها را دور هم جمع کند، نه این که در فیلم اول یک آش بپزد!

7. قهرمانانمان که چنگی به دل نزدند، امیدمان به شرور های داستان بود، اما کاش همین شرورها نیز وجود نداشتند که جز شر و ور کردن فیلم کار دیگری نداشتند. شرور عزیز به یک باره وارد گود می شود و می خواهد دنیا را نابود کند! آخر چرا؟؟ چه کسی بدی در حقت کرده؟؟ مشکلات خانوادگیتان را چرا سر دنیا خالی می کنید؟؟ اصلاً بچه ای که سایه پدر مادر سرش نباشد، بیشتر از این نمی توان ازشان انتظار داشت! هیچ دلیل منطقی و غیرمنطقی برای وجود یک جفت خواهر و برادر که دارند اسلحه ای می سازند که شکلش هم معلوم نمی کند چیست، وجود ندارد.

8. نمی توانم دست از سر جوکر بردارم، بزرگ ترین شرور دنیای کمیک بوکی را در این فیلم داشتیم! (این یک دروغ بزرگ است) اما به ذات این دلقک نگاه کنید، اگر “دیوود آیر”، کارگردان این فیلم، به جای جوکر، یک سیاه پوست گانگستر آمریکایی که کلی طلا از گردن و دستانش آویزان است را به جایش می گذاشت، حس نمی کنید نه به شعور بیننده توهین می شد، نه تن “لدجر” در گور نمی لرزید؟؟

9. دیگر بس است.

حرف آخر :

 چرا روی این فیلم این‌همه مانور داده شد؟ چرا این فیلم به یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های سال و یا دهه تبدیل شد؟ فقط برای سودجویی هالیوود و سران D.C که باشد پیام بازرگانی برای فیلم های آیندشان و طی کردن برعکس راه مارول، مارول ابتدا فیلم های تکی برای هر شخصیتش می سازد و سپس دنبال جمع کردن همه این قهرمانانش یک جا می شود، اما کمیک ساز قدَر از انتها به ابتدا شروع می کند، حداقل امیدواریم در آینده فیلم های تکی بهتری از D.C کمیک شاهد باشیم. باید به شما بگویم که این فیلم اصلاً با آثار فاخری چون سه‌گانه‌ی بتمن و نظایرش قابل مقایسه نیست. این فیلم به شما حال نمی‌دهد و هر پنج دقیقه چک می‌کنید ببینید چقدر تا انتهای آن باقی مانده است.

نظر شما در مورد فیلم چه بود؟ آیا با مواردی که به آن ها اشاره کردیم موافق بودین؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.

(با تشکر از دوست خوبم پوریا)